بررسی مقایسه ای میزان اثربخشی آموزش مدیریت زمان و حس شوخ طبعی بر کاهش استرس شغلی و فرسودگی شغلی در دبیران مقطع متوسطه شهرستان دورود

پژوهش حاضر به بررسی مقایسه ای میزان اثربخشی آموزش مدیریت زمان و حس شوخ طبعی بر کاهش استرس شغلی و فرسودگی شغلی دبیران پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش را معلمان مرد مقطع متوسطه شهرستان دورود تشکیل می دهند. از بین دبیرانی که در پرسشنامه های استرس شغلی و فرسودگی شغلی نمرات بالاتر از میانگین کسب کردند، تعداد 36 نفر( 12 نفر گروه شوخ طبعی، 12 نفر گروه مدیریت زمان و 12 نفر گروه کنترل) به صورت تصادفی انتخاب شدند. روش پژوهشی از نوع آزمایشی با اجرای پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بوده است. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه استرس شغلی دیویس، رابینز ومک کی و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و جکسون می باشد و هر دو پرسشنامه از ضریب پایایی و روایی مناسبی برخوردارند. در طی دوماه، گروه آزمایشی مدیریت زمان ، هشت جلسه آموزش مهارت های مدیریت زمان و گروه شوخ طبعی ، هشت جلسه مهارت های شوخ طبعی را دریافت کردند. ارائه وتجزیه و تحلیل داده ها به وسیله ی روش های آماری توصیفی و استنباطی (کوواریانس) با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفته است. نتایج نشان داد که میزان استرس شغلی و فرسودگی شغلی گروه های آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت.